Αν ήταν επιφώνημα, θα ήταν ένα μακρόσυρτο «αχ». Αν ήταν μία φράση, θα ήταν κάποια βρισιά με την λέξη ατυχία. Αν ήταν ταινία θα ήταν ένα ηρωικό φιλμ γεμάτο υπερβατικότητα αλλά με... unhappy end!
Τα ευρωπαϊκά βράδια του ΠΑΟΚ σπάνια είναι αδιάφορα. Ποτέ δεν ήταν. Το μενού είχε σχεδόν πάντα ηρωϊκές εμφανίσεις απέναντι σε μεγαθήρια και μία αίσθηση του... παραλίγο στο τέλος. Οι παλιότεροι ίσως να θυμούνται ότι στην δεκαετία του '70 ο ΠΑΟΚ ήταν από τις ελάχιστες ελληνικές ομάδες που κέρδισε την Μπαρτσελόνα, λύγισε τον Ερυθρό Αστέρα, κοίταξε στα μάτια την Μίλαν, αλλά στο τέλος έμενε μόνο με το «τι θα γινόταν αν...».
Οι νεότεροι θα θυμούνται την ομάδα που τόλμησε να τα βάλει με την Νάπολι του Μαραντόνα στα ντουζένια του, ένα αποκλεισμό από την Ρέιντζερς με 30 τελικές προσπάθειες, την μεγάλη χαμένη περσινή ευκαιρία στο «Λουζνίκι» με την ΤΣΣΚΑ.
Τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά τραύματα του ΠΑΟΚ, όμως γράφτηκαν από την λευκή βούλα, που ουδέποτε υπήρξε σύμμαχος. Τέσσερις φορές πήγε ο Δικέφαλος στα πέναλτι, ισάριθμοι αποκλεισμοί (Αϊντραχτ Φρανκφούρτης, Μπάγερν, Σεβίλλη, Μπενφίκα) ο ένας πιο τραγικός από τον άλλον. Ο ένας πιο ηρωϊκός από τον άλλον. Η λευκή βούλα σημάδεψε και τον περσινό αποκλεισμό από τον Αγιαξ. Τι θα γινόταν αν ο Ιβιτς δεν σημάδευε τα πόδια του Στεκέλενμπουργκ και ο ΠΑΟΚ έκανε το 3-3 στον επαναληπτικό με τον Αγιαξ, έχοντας ένα τέταρτο ακόμα για να βρει το τέταρτο γκολ της πρόκρισης; Μπορεί να είχε περάσει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και να είχε λύσει το οικονομικό του πρόβλημα. Τι θα γινόταν αν ο Λίνο δεν άλλαζε γωνία στην δεύτερη εκτέλεση του πέναλτι, που κέρδισε ο Αθανασιάδης από τον Κουντιτσίνι; Μπορεί να είχε κερδίσει την Τότεναμ και να μιλούσαμε για το απόλυτο θεμέλιο πρόκρισης. Η άσπρη βούλα είναι η μαύρη τρύπα του ασπρόμαυρου ΠΑΟΚ.
Δεν έπαιξε άσχημα ο ΠΑΟΚ. Ούτε είχε άσχημη προσέγγιση στο παιχνίδι. Την λέξη «δεύτερα» όταν μιλάμε για παίκτες που ανήκουν σε ομάδες επιπέδου Τότεναμ την ακούω βερεσέ. Βρείτε μου εσείς ένα παίκτη του ΠΑΟΚ (πλην Βιεϊρίνια) που θα έτρεχε σε σπριντ ένας προς έναν με οποιονδήποτε από αυτά τα πιτσιρικάκια της Τότεναμ και θα κέρδιζε και εγώ κερνάω. Βρείτε μου κάποιον παίκτη του ΠΑΟΚ που πηδάει ψηλότερα στις κεφαλιές από αυτούς τους μπόμπιρες που ήρθαν εδώ. Βρείτε μου κάποιον που έμαθε τα ποδοσφαιρικά γράμματα σε καλύτερο σχολείο. Βρείτε μου κάποιον με καλύτερη τακτική παιδεία!
Μόνη λύση για τον ΠΑΟΚ ήταν να πάει το ματς στην πονηριά. Στην καπατσοσύνη. Στην εμπειρία. Στο μυαλό. Δεν γινόταν να ανοίξει το γήπεδο. Χωρίς αθλητικά προσόντα αυτό θα ήταν αυτοκτονικό και βούτυρο στο ψωμί των Αγγλων που είναι μαθημένοι στο υψηλό τέμπο. Γι' αυτό και ο Μπόλονι έδωσε γήπεδο, μείωσε το πλάτος στο γήπεδο, είχε κοντινές κάθετες αποστάσεις στις γραμμές του. Γι' αυτό και έπαιζε με μπαλιές στην πλάτη της αγγλικής άμυνας. Η αναλογία να βγουν αυτές οι μπαλιές είναι χοντρικά 10 προς ένα. Μία φορά πετάχτηκε στην πλάτη ο Αθανασιάδης και πήρε το πέναλτι. Στις υπόλοιπες πιάστηκε το χέρι των βοηθών να σηκώνουν σημαία, με τον ΠΑΟΚ να τελειώνει με διψήφιο αριθμό οφσάιντ. Η άλλη λύση ήταν τα μακρινά σουτ. Χώροι υπήρξαν. Τα σουτ έγιναν. Τα περισσότερα ήταν είτε άψυχα, είτε εντελώς άστοχα. Κι εκεί που το ματς κύλαγε στο τακτικό 0-0, σε μία δίκαιη μοιρασιά για να πάμε όλοι σπίτια μας, ήρθε το γνωστό σενάριο με τα ευρωπαϊκά ματς του ΠΑΟΚ. Τι θα γινόταν αν ο Κουντιτσίνι δεν έβγαζε δύο προσπάθειες από Αθανασιάδη και Βιεϊρίνια; Τι θα γινόταν αν η κεφαλιά του Ιβιτς στην τελευταία φάση του αγώνα έβρισκε εκατοστά χαμηλότερα από το οριζόντιο δοκάρι; Κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Η γνωστή ομάδα του «αχ» και του... παραλίγο πρόσθεσε στην λίστα των ευρωπαίων ευεργετηθέντων και την Τότεναμ. Όλοι ένιωθαν ότι κάπου, κάπως, κάποτε το είχαν ξαναδεί αυτό το έργο. Όχι άδικα...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου