Είδα μια ομάδα που ξεπερνά την έννοια του απλού συλλόγου. Όταν χάνει ο ΠΑΟΚ, είναι σαν να πέθανε κάποιος! Όταν χάνει η ομάδα, είναι μια τρέλα. Δεν βγαίνεις έξω, δεν τρως. Μένω κλεισμένος στο σπίτι, δεν έχω καν την αίσθηση να βγω έξω και να πάρω κάτι να φάω, γιατί οι άνθρωποι στο μαγαζί θα με αναγνωρίσουν. Όλη αυτή η κατάσταση ήταν κάτι το πρωτοφανές για μένα. Και δεν το λέω αυτό, επειδή έχω παίξει στον ΠΑΟΚ. Αγωνίστηκα για τρία χρόνια και στην ΤΣΣΚΑ, και εκεί δεν είχες το παραμικρό πρόβλημα να βγεις έξω μετά από μια ήττα.
Κανείς, φυσικά, δεν σου απαγορεύει κι εδώ να βγεις έξω, αλλά προσωπικά αισθανόμουν αμήχανα. Έχω καλούς φίλους που μου γράφουν στο Facebook, μου δίνουν κίνητρο πριν από κάθε ματς, παίρνω 200 με 300 μηνύματα που με ενθαρρύνουν, κάθε φορά μου λένε ότι πρέπει να δίνουμε τα πάντα για την ομάδα. Μου λένε ότι είσαι ο καλύτερος παίκτης, ότι βελτιώνομαι συνεχώς. Παίρνω, λοιπόν, κάθε φορά αυτά τα μηνύματα, οπότε σε περίπτωση ήττας ή δικής μου κακής απόδοσης, ντρέπομαι να βγω από το σπίτι, ακόμη και να μπω στο Facebook. Πολλές φορές θα έχετε διαπιστώσει να έχω μπλοκάρει τη σελίδα μου μετά από μια κακή εμφάνιση, γιατί οι φίλαθλοι με ρωτάνε “τι έγινε σήμερα φίλε μου” και ντρέπομαι τόσο πολύ να τους απαντήσω.
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι μια απλή ομάδα. Είναι κάτι που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά.
Η Μόσχα είναι μια τεράστια πόλη και μπορείς να πας οπουδήποτε χωρίς να σε γνωρίσει κανένας. Εδώ, όμως, με ξέρουν όλοι, ακόμη και τα μικρά παιδιά. Ακόμη κι όταν πήγα σε ένα νοσοκομείο για να επισκεφθώ κάποιον ασθενή, ήρθε κοντά μου ένα μικρό παιδάκι, φωνάζοντας το όνομά μου. Αυτό με κάνει να νιώθω σαν ένας μεγάλος σταρ! Δεν είμαι όμως. Θέλω να προχωρήσω στην καριέρα μου, να γευτώ διακρίσεις. Στον ΠΑΟΚ οι οπαδοί σέβονται τον ποδοσφαιριστή, έρχονται κοντά του, κι αυτό είναι κάτι που εκτιμώ σ’ αυτούς. Μπορεί να εκνευρίζονται όταν χάνουμε, αλλά είναι πάντα εκεί για να μας υποστηρίξουν. Δεν τα παρατούν ποτέ! Για αρκετούς από αυτούς, ο ΠΑΟΚ είναι όλη τους η ζωή. Αν τους δεις να βγαίνουν από το γήπεδο μετά από μια ήττα, θα δεις να βγαίνει …φωτιά από τα μάτια τους!”
“ΝΑΙ, ΘΑ ΕΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΠΑΟΚ”
Ο δανεισμός του 23χρονου παίκτη στον ΠΑΟΚ έχει ολοκληρωθεί και ο παίκτης ανήκει και πάλι στο έμψυχο δυναμικό της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Συνεπώς, το πού θα συνεχίσει την καριέρα του, εξαρτάται και από τις διαθέσεις των Ρώσων. Αν, πάντως, επέλεγε ο ίδιος τι θα έκανε, θα προτιμούσε τον Δικέφαλο. “Ναι, θα έμενα στον ΠΑΟΚ. Όταν μιλάμε για οργάνωση, για τους ανθρώπους που νοιάζονται την ομάδα, που τρελαίνονται όταν χάνει η ομάδα τους, δεν υπάρχει σύγκριση καμίας ομάδας με τον ΠΑΟΚ”
ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
“Το καλύτερο πράγμα για μένα ήταν να είμαι μέλος αυτής της ομάδας μετά τον τραυματισμό μου και το δεύτερο καλύτερο όταν πέτυχα το πρώτο μου γκολ με τη φανέλα της ομάδας” ανέφερε ο Ολίσε, και συνέχισε: “Ως παίκτης μ’ αρέσει να κάνω πράγματα, που θα δίνουν την ευκαιρία στους φιλάθλους να μ’ επευφημούν. Όταν σκοράρω, μ’ αρέσει να χορεύω, να κάνω τρελά πράγματα. Κι όταν σκόραρα στο ματς με τον Αστέρα, ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος με αυτό το γεγονός. Από την άλλη, ένα πράγμα που με είχε απογοητεύσει ήταν ο τραυματισμός μου στην αρχή της θητείας μου στον ΠΑΟΚ. Δεν μπορούσα να βελτιώσω την εικόνα μου προς τους φιλάθλους και να κάνω αυτό για το οποίο ήρθα στον ΠΑΟΚ. Αλλά αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Πολύ δυσάρεστο ήταν και το συναίσθημα που βίωσα μετά την ήττα στον αγώνα ρεβάνς με τον Αστέρα, γιατί όλοι ξέραμε ότι η πρόκριση στον τελικό και η κατάκτηση του κυπέλλου ήταν ένας από τους δύο μεγάλους μας στόχους”.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου